Ο κύριος Φαίδων ήταν πάντα αφηρημένος. Την πρώτη φορά που (κάθομαι) στη θέση του οοδηγού, (χρειάζομαι) μισή ώρα για να θυμηθεί πού (βρίσκομαι) τα κλειδιά. Τελικά τα (ανακαλύπτω) στην πόρτα του αυτοκινήτου.
Ακούστε τι (γίνομαι) σήμερα το πρωί. Πρώτα (διασχίζω) τη διασταύρωση χωρίς να σταματήσει στο κόκκινο φανάρι. Χάος! Τα άλλα αυτοκίνητα (κορνάρω) ασταμάτητα, οι οδηγοί (χειρονομώ) και (ουρλιάζω). Εκέινος μέσα στον πανικό του (αναπτύσσω) ταχύτητα και ξαφνικά (βρίσκομαι) να οδηγεί πάνω στην πλατεία. (κλείνω) τα μάτια του σφιχτά και (αρπάζομαι) από το τιμόνι, λες και (μπορώ) να (σταματάω) το αυτοκίνητο με αυτόν τον τρόπο. Οι πεζοί (σκορπίζομαι) σε διάφορες κατευθύνσεις πανικόβλητοι. Από θαύμα δε (συμβαίνει) κάποιο ατύχημα.
Όταν πια το αυτοκίνητο (ακινητοποιούμαι) σε ένα παγκάκι, ο κύριος Φαίδων (ανοίγω) τα μάτια του και (απορώ): "Πότε φύτρωσε εδώ αυτή η πλατεία;"